ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
1
ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΟΡΕΣΤΙΑΔΑΣ
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Σας προσκαλούμε στην εκδήλωση
που διοργανώνεται από τη Θεατρική Ομάδα του σχολείου μας με το «ανέβασμα», της
παράστασης Αρχαίου Δράματος «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, που θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 23 Ιουνίου 2015 και ώρα 09:00΄
μ.μ. στον χώρο του ανοικτού θεάτρου
του πευκώνα της πόλης μας.
Η παρουσία σας θα ήταν
για μας ιδιαίτερη τιμή.
Ο
Δ/ντής
Ευάγγελος Α. Δοσίδης
Α
ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ
Αντιγόνη: Κόρη του
Οιδίποδα - Παπαδοπούλου Αναστασία
Ισμήνη: Αδελφή της
Αντιγόνης – Δοβρίδου Άννα
Χορός: Γκουζούμα
Γεωργία, Δουλγερίδης Νικόλαος,
Δρακούδη
Ελεάννα, Ζαριφείδου Αγγελική,
Κωνσταντινίδου
Χριστίνα, Μανωλίδου Ζηνοβία,
Παπαγεωργίου-Καυκά
Αικατερίνη, Πεχλιβανίδου Ελένη,
Τσιολάκογλου
Εριφύλη-Φιλοθέη.
Κρέων: Βασιλιάς της
Θήβας – Τσερτσίδης Βασίλειος
Φύλαξ: Ένας από τους
φρουρούς του Πολυνείκη – Τσομπανίδης Γεώργιος
Αίμων: Γιος του
Κρέοντα – Γκουζούμας Ιωάννης
Τειρεσίας: Θηβαίος μάντης
– Τουλούμπας Δημήτριος
Συνοδός
Τειρεσία:
Μποκαλίδης Γεώργιος
Άγγελος: Αγγελιοφόρος που φέρνει ειδήσεις από μακριά –
Τασιούδης Διαμαντής
Ευρυδίκη: Γυναίκα του
Κρέοντα - Τσιολάκογλου Εριφύλη-Φιλοθέη
Εξάγγελος: Αγγελιοφόρος
που φέρνει ειδήσεις από το παλάτι – Τασιούδης Διαμαντής
Υπεύθυνοι
καθηγητές
Πέτσου
Μαρία, Ραλούσης Κωνσταντίνος, Σταφίδα Ευδοκία, Τζιλιτούδη Φανή
Ο
μύθος των Λαβδακιδών
Η γενιά των Λαβδακιδών, που βασίλεψε στη
Θήβα, έδωσε και στους τρεις μεγάλους τραγικούς πλούσιο υλικό για τη σύνθεση των
τραγωδιών τους. Τα πρώτα στοιχεία του μύθου βρίσκονται στην Ιλιάδα και στη
Νέκυια της Οδύσσειας, ενώ στα έπη Θηβαΐς
και Οιδιπόδεια πήρε την οριστική του μορφή.
Σύμφωνα με τον μύθο, ο Κάδμος, ιδρυτής
της Θήβας, σκότωσε το ιερό φίδι του Άρη που φύλαγε την πηγή του θεού. Ο εγγονός
του Λάβδακος καταδίωξε τη λατρεία του θεού Διονύσου και αμάρτησε κατά του θεού.
Ο γιος του Λάιος απήγαγε τον γιο του Πέλοπα Χρύσιππο και ο Πέλοπας τον
καταράστηκε να πεθάνει άτεκνος ή να σκοτωθεί από το παιδί του. Από εκεί
ξεκινούν οι συμφορές του γένους των
Λαβδακιδών, που για τρεις συνεχόμενες γενιές υποφέρουν απ’ αυτή τη βαριά
κατάρα.
Ο Οιδίπους, γιος του Λαΐου,
σκότωσε, χωρίς να το γνωρίζει τον πατέρα του και παντρεύτηκε τη μητέρα του, την
Ιοκάστη, με την οποία απέκτησε δύο γιους, τον Πολυνείκη και τον Ετεοκλή, και
δύο κόρες, την Αντιγόνη και την Ισμήνη. Όταν αποκαλύφθηκε η τραγική αλήθεια, η
Ιοκάστη απαγχονίστηκε και ο Οιδίπους αυτοτυφλώθηκε και αυτοεξορίστηκε. Σε
σωζόμενο απόσπασμα της Θηβαΐδας αναφέρεται ότι ο
Οιδίποδας καταράστηκε τους δυο γιους του να μοιράσουν την κληρονομιά του με
οπλισμένο χέρι και να κατεβούν στον Άδη αλληλοσφαγμένοι, επειδή είχαν παραβεί
την εντολή του να μη χρησιμοποιήσουν ποτέ το ασημένιο τραπέζι του Κάδμου και το
χρυσό κύπελλο (δέπας), με το οποίο έπινε κρασί ο Λάιος.
Τα δύο αδέλφια, Πολυνείκης και Ετεοκλής,
συμφώνησαν να βασιλέψουν διαδοχικά ανά ένα χρόνο. Πρώτος βασίλεψε ο Ετεοκλής, ο
οποίος όμως αρνήθηκε να παραδώσει την εξουσία στον Πολυνείκη. Ο Πολυνείκης
έφυγε από τη Θήβα και πήγε στο Άργος, όπου παντρεύτηκε την κόρη του βασιλιά
Αδράστου. Μαζί με τον πεθερό του και άλλους πέντε Αργείους ηγεμόνες εκστράτευσε
εναντίον της Θήβας, για να διεκδικήσει την εξουσία. Οι επτά Αργείοι αρχηγοί
τάχθηκαν απέναντι από τους επτά Θηβαίους ήρωες που υπερασπίζονταν τις επτά
πύλες της Θήβας. Απέναντι από τον Ετεοκλή ήταν ο Πολυνείκης. Η τελική μονομαχία
των δύο αδερφών επιβεβαίωσε την κατάρα του Οιδίποδα. Τα δύο αδέρφια έπεσαν
αλληλοσκοτωμένα μπροστά στα τείχη της πόλης, η οποία όμως σώθηκε.
Ο νέος άρχοντας της πόλης Κρέων, αδελφός
της Ιοκάστης και θείος των παιδιών, εκδίδει διαταγή να ταφεί ο Ετεοκλής με
τιμές, ενώ το σώμα του Πολυνείκη να μείνει άταφο, βορά στα σκυλιά και τα όρνια,
γιατί θέλησε να προδώσει την πατρίδα του. Από το σημείο αυτό αρχίζει η υπόθεση
της τραγωδίας.
Η Αντιγόνη είναι το δεύτερο από τα
σωζόμενα έργα του Σοφοκλή. Το δίδαξε το 442 π.Χ., κερδίζοντας την πρώτη νίκη.
Στη νεότερη εποχή από τον μύθο της Αντιγόνης εμπνεύστηκαν αρκετοί ξένοι
συγγραφείς. Ενδεικτικά αναφέρονται οι σύγχρονοι Ζ. Ανούιγ και Μ. Μπρεχτ.
Ἔστιν
οὖν
τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ
τελείας, μέγεθος ἐχούσης,
ἡδυσμένῳ λόγῳ, χωρὶς ἑκάστῳ τῶν εἰδῶν ἐν τοῖς μορίοις, δρώντων καὶ οὐ δι’ ἀπαγγελίας, δι’ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν.
“Αριστοτέλους Ποιητική
(1448b-24
κ.ε)”
"είναι λοιπόν η τραγωδία μίμηση
(δηλ. αναπαράσταση επί σκηνής) πράξης σημαντικής και ολοκληρωμένης, η οποία
έχει κάποια διάρκεια, με λόγο ποιητικό ("γλυκό" ή
"διανθισμένο", στην κυριολεξία), τα μέρη της οποίας διαφέρουν στη
φόρμα τους, που παριστάνεται ενεργά και δεν απαγγέλλεται, η οποία προκαλώντας
τη συμπάθεια και το φόβο του θεατή τον αποκαθάρει (λυτρώνει) από παρόμοια
ψυχικά συναισθήματα"
